آیا کسی که می شناسید می تواند ADHD داشته باشد ؟ شاید بی توجه باشند یا ممکن است بیش فعال و تکانشی باشند. آنها ممکن است همه آن ویژگی ها را داشته باشند.

سه گروه از علائم وجود دارد:

1. بی توجهی
2. بیش فعالی
3. تکانشگری

علائم ADHD معمولاً زمانی که بچه ها جوان هستند ظاهر می شوند: به طور متوسط ​​حدود 12 سال. اما آنها می توانند خیلی زودتر ظاهر شوند. برخی از کودکان در سن 3 سالگی تشخیص داده شده اند.

بی توجهی

ممکن است تا زمانی که کودکی به مدرسه نرود متوجه آن نشوید. در بزرگسالان، ممکن است در محل کار یا موقعیت های اجتماعی راحت تر به آن توجه کنید.

فرد ممکن است کارها را به تعویق بیندازد، وظایفی مانند تکالیف یا کارهای خانه را کامل نکند، یا اغلب از یک فعالیت ناتمام به فعالیت دیگر نقل مکان کند.

آنها همچنین ممکن است:

• بی نظم باشید
• عدم تمرکز
• توجه به جزئیات و تمایل به اشتباهات سهل‌آمیز دشوار است. کار آنها ممکن است نامرتب باشد و بی دقت به نظر برسد.
• در حین صحبت کردن، گوش ندادن به صحبت های دیگران و رعایت نکردن قوانین اجتماعی مشکل دارید
• در مورد فعالیت های روزانه (به عنوان مثال، از دست دادن قرار ملاقات، فراموش کردن ناهار) فراموشکار باشید.
• به راحتی با چیزهایی مانند صداهای بی اهمیت یا رویدادهایی که معمولاً توسط دیگران نادیده گرفته می شوند، حواس خود را پرت کنید.
• به سختی با دیگران کنار می آیند زیرا نمی توانند احساسات و حالات افراد را بخوانند
• زیاد رویاپردازی کنید
• بیش از حد در افکار خود غرق شده باشند که صدای شما را نشنوند

بیش فعالی

ممکن است با سن متفاوت باشد. ممکن است بتوانید آن را در کودکان پیش دبستانی متوجه شوید . علائم ADHD تقریبا همیشه قبل از مدرسه راهنمایی ظاهر می شود.

کودکان مبتلا به بیش فعالی ممکن است:

• وقتی نشسته اید بی قراری کنید و به هم بپیچید
• مرتب از خواب برخیزید تا راه بروید یا بدوید
• زمانی که مناسب نیست، زیاد بدوید یا بالا بروید. (در نوجوانان ، این ممکن است مانند بی قراری به نظر برسد.)
• در بازی بی سر و صدا یا انجام سرگرمی های آرام مشکل دارید
• همیشه "در حال حرکت" باشید
• زیاد حرف بزن

کودکان نوپا و پیش دبستانی مبتلا به ADHD تمایل دارند دائماً در حرکت باشند، روی مبلمان می پرند و در شرکت در فعالیت های گروهی که آنها را مجبور به نشستن می کند مشکل دارند. به عنوان مثال، آنها ممکن است در گوش دادن به یک داستان مشکل داشته باشند.

کودکان در سنین مدرسه عادات مشابهی دارند، اما ممکن است کمتر متوجه آن شوید. آنها نمی توانند نشسته بمانند، زیاد تکان بخورند، بی قراری کنند یا زیاد صحبت کنند.

بیش فعالی می تواند به صورت احساس بی قراری در نوجوانان و بزرگسالان ظاهر شود. آنها همچنین ممکن است برای انجام فعالیت های آرام در جایی که شما بی حرکت می نشینید مشکل داشته باشند.

تکانشگری

علائم این امر عبارتند از:

• بی تابی
• به سختی منتظر صحبت کردن یا واکنش کردن هستید

فرد ممکن است:

• انتظار برای نوبت آنها سخت است.
• قبل از اینکه کسی سوالی را از او بپرسد، پاسخ‌ها را واضح بیان کنید.
• به طور مکرر حرف دیگران را قطع کنید یا به آنها نفوذ کنید. این اغلب آنقدر اتفاق می افتد که باعث ایجاد مشکلاتی در محیط های اجتماعی یا کاری می شود. ممکن است دوستان از دست آنها عصبانی شوند یا احساساتشان جریحه دار شود زیرا ممکن است بدون فکر عمل کنند.
• مکالمات را در زمان های نامناسب شروع کنید.

تکانشگری می تواند منجر به حوادثی مانند ضربه زدن به اشیا یا ضربه زدن به افراد شود. کودکان مبتلا به ADHD نیز ممکن است بدون توقف در مورد عواقب آن، کارهای خطرناکی انجام دهند. به عنوان مثال، آنها ممکن است صعود کنند و خود را در معرض خطر قرار دهند.

بسیاری از این علائم گهگاه در همه جوانان رخ می دهد. اما در کودکان مبتلا به این اختلال زیاد اتفاق می افتد - در خانه و مدرسه، یا هنگام ملاقات با دوستان. آنها همچنین با توانایی کودک در عملکرد مانند سایر کودکانی که در همان سن یا سطح رشد هستند، مشکل دارند. 

تشخیص داده شدن

هیچ آزمایش واحدی برای ADHD وجود ندارد .

پزشک کودک شما می خواهد علائم و زمان شروع آنها را بداند. آنها ممکن است بخواهند برخی از آزمایشات را انجام دهند تا سایر مشکلات سلامتی را که می توانند رفتار کودک شما را تغییر دهند، رد کنند. همچنین ممکن است بخواهند فرزند شما را برای بررسی دقیق‌تر نزد یک متخصص سلامت روان کودکان ، مانند روان‌شناس یا روان‌پزشک کودک بفرستند. این پزشکان ممکن است از شما بخواهند که با بزرگسالان دیگری مانند مربیان یا معلمان در زندگی فرزندتان صحبت کنند. فقط در این صورت - اگر فرزند شما معیارهای ADHD را داشته باشد - تشخیص داده می شود.

پزشکان رفتارهایی را بررسی می کنند که:

• برای سن فرد معمولی نیست. (البته اکثر کودکان می توانند در برخی مواقع به این شکل رفتار کنند.)
• تأثیر منفی بر توانایی فرد برای عملکرد در خانه، محیط های اجتماعی یا محل کار دارد.

آنها همچنین باید حداقل شش مورد از علائم فوق را به طور مداوم نشان دهند:

• برای حداقل 6 ماه
• و حداقل در دو حالت، مانند خانه و مدرسه