ارتباط عاطفی برای زوج ها برای حفظ روابط سالم و عاشقانه ضروری است. با این حال، ابتدا زوج‌ها باید بدانند که چگونه می‌توانند به احساسات مهم دست یابند - احساسات عمیق‌تری که در قلب احساسات و نیازهای ما برای ارتباط امن قرار دارند. برای ارتباط با بهترین کلینیک روانشناسی در تهران اینجا کلیک کنید

در درمان متمرکز بر عاطفه، موفق‌ترین رویکرد برای کمک به زوج‌ها، درمانگران زوج‌ها را راهنمایی می‌کنند تا مغز عاطفی فعال‌شده‌شان را کند کنند و اجازه دهند مغز «متفکر» آنها وارد بازی شود.

ارتباط عاطفی برای زوج‌ها از همین مکان معقول‌تر و آرام‌تر است که به شرکا کمک می‌کند تا یاد بگیرند که از احساسات عمیق‌تر خود آگاه شوند و - مهم‌تر از همه - آنها را به گونه‌ای که شریک می‌تواند درک کند به شریک خود ابراز کند.

احساسات و رفتارهای سطحی در هنگام پریشانی می تواند شامل موارد زیر باشد:

• خشم
• تحریک پذیری
• ساکت
• سرزنش کننده، متهم کننده
• دفاعی
• بحرانی
• نا امیدی
• فشار دادن شریک زندگی برای صحبت
• از گفتگو کناره گیری کنید

عواطف عمیق تر در هنگام پریشانی عبارتند از:

• رها شده، تنها، منزوی
• غمگین، ناامید
• مثل شکست در شراکت
• به اندازه کافی خوب نیست، ناکافی است
• صدمه
• ترس، ترس، رابطه دچار مشکل شده است
• گناهکار
• دوست داشتنی نیست، شرمنده

خشم می‌تواند هم یک احساس سطحی و هم یک احساس عمیق‌تر باشد: ما از شریک زندگی‌مان ناراحت و عصبانی هستیم، زیرا عصبانیتی که در اعماق خود احساس می‌کنیم (و مسئله‌ای که به آن خشم کمک می‌کند) رسیدگی نشده است.

برای رسیدن به مغز "متفکر" خود، فقط باید افکار خود را آرام کنیم. خوب، گفتنش راحت تر از انجام دادن! با این حال، چند نفس عمیق یا استراحت کوتاه از بحث، به مغز شما زمان می‌دهد تا تنش‌زدایی کند و سپس به بخشی از مغزتان که منطقی‌تر است و می‌تواند یک بحث مفید داشته باشد، روی بیاورد.

از همین قسمت دیگر مغز است که می‌توانیم از یک مکان آرام در مورد مسائل مهم با شریک زندگی خود صحبت کنیم و فضای امنی را برای شریکمان ایجاد می‌کند تا بتواند متفکرانه پاسخ دهد.

معمولا اکثر افراد برای مشکلات خود، به دنبال راه حل های ساده، سریع و آسان می گردند. با اینکه همه ی بیماران مبتلا به وسواس دوست دارند یک راهکار جادویی پیدا کنند تا علائم شان را به سرعت از بین ببرد، اما متاسفانه چنین روشی وجود ندارد.

دارو درمانی اگرچه می تواند مفید و کمک کننده باشد، اما به تنهایی کافی نیست. به طور کلی می توان گفت دارو ۳۰ الی ۷۰ درصد نشانه های وسواس شما را کاهش می دهد که خیلی خوب است، اما کافی نیست. افراد معدودی هستند که فقط با مصرف دارو کاملا خوب می شوند.

مراجعان معمولا از من می پرسند که بهترین دارو برای وسواس چیست؟ پاسخ من دارویی است که بهترین نتیجه را برای شما داشته باشد.

من همیشه درمورد دارو ها می گویم :« هر دارویی برای فردی مفید است، اما هیچ دارویی برای همه مفید نیست.» دارویی که برای شخص دیگری مفید بوده، ممکن است برای شما مفید نباشد.

ایراد دیگر دارو درمانی این است که معمولا پس از قطع مصرف، علایم وسواس مجددا عود می کنند. دلیلش هم این است که دارو بیشتر کنترل کننده علایم است تا درمان کننده آن. فقط درمان های پویشی می تواند وسواس را ریشه کن کند ( البته به شرط وسواس ریشه فیزیولوژیک شدیدی نداشته باشد).

یک نکته ی منفی دیگر در مورد دارو، احساس بدی است که مصرف دارو در فرد ایجاد می کند. استفاده از دارو به معنای ضعیف تر بودن شما از دیگران نیست، بلکه به این معناست که بدن شما برای غلبه بر وسواس به این مواد نیاز دارد. شما همیشه نمی توانید با دست خالی جلوی شرایط خاص مغزتان بایستید. به خصوص اگر ریشه مشکل شما عوامل فیزیولوژیک باشد.

RTMS نمی تواند وسواس را درمان کند

RTMS یک روش درمان بسیار پر هزینه و کم اثر است (هزینه ۴۰ جلسه RTMS دو طرفه حدودا ۲۰ میلیون تومان است). در مقایسه با دارو درمانی اثر بخشی دارو درمانی از RTMS بیسار بیشتر است. از طرف دیگر RTMS نمی تواند وسواس شما را درمان کند و اثر مختصر آن هم  معمولا دراز مدت نیست. بر همین اساس بین انتخاب دارو و RTMS حتما دارو درمانی را انتخاب کنید.

متاسفانه به خاطر منافع مالی زیاد RTMS ، برخی از روانپزشکان بدون توجه به اثربخشی RTMS و شرایط بیمار، برای تمام بیماران خود  با هر نوع اختلالی (وسواس، پانیک، فوبیا، اضطراب اجتماعی و …)  RTMS تجویز می کنند.

به طور خلاصه اگر ریشه وسواس شما ژنتیکی و شدت آن زیاد باشد نیاز هست حتما در کنار روان درمانی دارو درمانی همه داشته باشید. اما معمولا RTMS تاثیر چندانی در کنترل و درمان وسواس شما ندارد.

ممکن است تفاوت روانپزشک با متخصص اعصاب و روان را ندانید و این سؤال را داشته باشید که این دو چه تفاوت‌هایی دارند. باید گفت که روان‌پزشک در واقع یک متخصص اعصاب و روان است و این دو تفاوتی ندارند.

چه کسانی نیاز به روانپزشک دارند؟

برای اینکه بدانید چه کسانی نیاز به روانپزشک دارند، باید بدانید که یک روان‌پزشک چه کارهایی می‌کند و می‌تواند در چه شرایطی به اشخاص کمک کند. وقتی به روان‌پزشک مراجعه می‌کند ابتدا درمورد علائم روحی و جسمی شما سؤال می‌پرسد. برای این کار ممکن است معاینه فیزیکی، تست‌های آزمایشگاهی یا انجام‌دادن ارزیابی روان‌شناختی موردنیاز باشد.

سپس، پزشک به راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی مراجعه می‌کند تا مشخص کند که چه بیماری روانی ممکن است داشته باشید. این راهنما، که انجمن روان‌پزشکی آمریکا منتشر کرده است، توسط متخصصان سلامت روان برای تشخیص و توسط شرکت‌های بیمه برای اهداف بازپرداخت استفاده می‌شود. انواع مختلفی از بیماری‌های روانی وجود دارد که عبارت‌اند از:

• اسکیزوفرنی و سایر اختلالات روان‌پریشی؛
• اختلالات دوقطبی و اختلالات مرتبط با آن؛
• اختلالات مرتبط با تروما و استرس؛
• اختلالات وسواسی جبری و سایر اختلالات مرتبط با آن؛
• اختلالات افسردگی؛
• اختلالات اضطرابی؛
• اختلالات تغذیه؛
• اختلالات خواب؛
• اختلالات جنسی؛
• نارسایی جنسیتی؛
• اختلالات مرتبط با مواد و اعتیاد؛
• اختلالات شخصیت.

اغلب زمانی که مردم از واژه دکتر استفاده می کنند، منظورشان دکترای پزشکی یا دکترای فنی است، هرچند، هر فردی که دارای مدرک دکترا باشد به عنوان پزشک نامیده می شود، از جمله روانشناسانی که عموماً یک دکتر دارند. فلسفه در روانشناسی (Ph.D.) یا دکترای روانشناسی (PsyD). بنابراین، از این نظر، آنها در واقع پزشک هستند - نه کسانی که در دانشکده پزشکی شرکت می کنند.

همچنین ذکر این نکته مهم است که در برخی ایالت ها، فارغ التحصیلان مقطع کارشناسی ارشد مجاز به ارائه روان درمانی  و ارزیابی روانشناختی تحت نظارت یک روانشناس بالینی دارای مجوز هستند. بنابراین، اگر کار با یک متخصص سلامت روان که دارای مدرک دکترا است برای شما مهم است، حتماً در مورد مشخصات تحصیلی آنها جویا شوید.

آموزش روانشناسان

روانشناسان دارای مجوز دارای مدرک Ph.D.، Psy.D. یا EdD هستند. مدرک تحصیلی که یکی از بالاترین سطوح تحصیلی است. آموزش با اخذ مدرک لیسانس شروع می شود و به طور متوسط ​​هفت سال آموزش و تحصیلات تکمیلی را دنبال می کند. 

آموزش تحصیلات تکمیلی برای روانشناسان شامل یک دوره کارآموزی تحت نظارت و همچنین یک سال تمرین تحت نظارت قبل از اخذ مجوز است. برای تبدیل شدن به یک روانشناس دارای مجوز، متخصصان باید امتحانات دولتی و ملی را نیز پشت سر بگذارند.

اکثر روانشناسان نمی توانند دارو تجویز کنند

در حالی که روانشناسان پزشک هستند، نمی توانند درمان های پزشکی برای افسردگی، مانند داروها یا روش هایی مانند درمان تشنج الکتریکی (ECT) یا تحریک مغناطیسی ترانس کرانیال (TMS) را تجویز و اجرا کنند.

یک روانشناس در درجه اول در یکی از دو حوزه کار می کند: تحقیقات روانشناختی و مدیریت یا کار با بیماران از طریق مشاوره و/یا روان درمانی .

مشاوره یک نوع مداخله کوتاه مدت است که هدف آن کمک به بیمار برای حل مشکلات خود است. از سوی دیگر، روان‌درمانی شامل کار با بیمار به‌صورت طولانی‌مدت برای بررسی فرآیندهای فکری و نحوه حضور او در جهان است تا مشخص شود چرا مشکلاتی را که دارند تجربه می‌کنند و چگونه بهتر با آنها کنار بیایند. .

گزینه های مختلفی برای جراحی وجود دارد. جراح شما می تواند در توضیح جزئیات عمل شما کمک کند. ممکن است حدود 1 ساعت طول بکشد. در اینجا نمونه ای از آنچه ممکن است انتظار داشته باشید آورده شده است:

1. شما یک بی حس کننده موضعی دریافت خواهید کرد تا در حین عمل احساس درد یا ناراحتی نکنید. و تو همچنان بیدار خواهی بود یا ممکن است بیهوشی عمومی داشته باشید و در طول عمل بخوابید.
2. یک ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی به دقت علائم حیاتی شما را در طول عمل مشاهده می کند. این شامل مواردی مانند ضربان قلب و فشار خون شما می شود.
3. جراح شما یک برش کوچک در پشت شما، در سطح دیسک آسیب دیده ایجاد می کند.
4. در طول عمل، جراح شما از نوع خاصی از اشعه ایکس برای اطمینان از محل صحیح استفاده می کند.
5. جراح شما ابتدا یک سیم را به فضای بین مهره ای وارد می کند. جراح شما یک لوله کمی بزرگتر را روی این سیم فشار می دهد. سپس جراح شما یک لوله دوم و بزرگتر را روی آن لوله فشار می دهد. او حتی ممکن است یک لوله سوم را روی لوله دوم فشار دهد. این کار به آرامی بافت را به سمت مهره از هم جدا می کند. در نهایت، جراح شما همه لوله ها را به جز بزرگترین لوله خارج می کند.
6. جراح شما ابزارهای کوچک مخصوصی از جمله دوربین و چراغ را در این لوله قرار می دهد.
7. جراح شما قسمت فتق دیسک را با استفاده از ابزارهای کوچک برمی دارد. او همچنین سایر تعمیرات مورد نیاز را انجام خواهد داد.
8. ابزار و لوله برداشته می شوند.
9. یک باند کوچک برای بستن زخم شما قرار داده می شود.